ماجرا از آن جایی شروع شد که یک روز صبح یکی از مرغ های گمنام که به تازگی در مرغداری پیدایش شده بود و بعدها مشخص شد نام شریفش گل باقالی خانم است شروع کرد به زور زدن آن هم چه زور زدنی چشمتان روز بد نبیند از آنهایی بود که هر خروسی با دیدنش به شکرانه ی فراغت از درد فارغ شدن صد هزار بار رو به آسمان قوقولی قوقو می کرد هرچند این پیچ و واپیچ هاکار هر روز هر مرغی بود و همیشه بعد از قوقولی قوقوی مستانه ی خروس پر حنایی شروع می شد اما زور زدن های آنروز صبح نوید اتفاقی شگرف در تاریخ مرغداری را می داد.همین چند وقت قبل بود که چند مرغ پرپریه ی زپرتیه ی بی خروس مانده ادعا کرده بودند مرغ ها فقط برای تخم گذاشتن به دنیا نیامدند و به همین دلیل اعتصاب تخمی کردند البته اعتصابشان به یک هفته هم نکشید چراکه خروس ها با آنها وارد مذاکره شدند و در نهایت متفق القول به این نتیجه رسیدند که مرغ ها مصارف دیگری غیر از تخم گذاشتن هم دارند و در آخر هم این مرغ های بی تخم را بردند و پَرکندند و سر زدند و آخر سر یخ زده از وسط مرغداری گذارندند تا به مصارف دیگری برسانند که مرغ ها به غیر از تخم گذاشتن برایش به دنیا می آیند.
برگردیم سر داستان گل باقالی خانم و تخمی که بعد از کش و قوس های فراوان و چند رنگ عوض کردن نهایتا از خودش صادر کرد انصافا تخم بزرگی بود و به هیچ وجه هم قد تخم های دیگر مرغ ها نبود،محبت خروس پرحنایی هم در این تخم اثر کرد و نهایتا گل باقالی خانم را امر به نشستن کرد گل باقالی هم در کمال صبوری اطاعت امر کرد و نشست.او مدت ها بی توجه به صحبت های دیگر مرغ ها که با تنگ نظری سعی در بر هم زدن آرامش او و کوچک نشان دادن عملش داشتند بر روی تخمش نشست تا اینکه بالاخره بعد از چند روز ، یک جوجه ی کاکل زری با کلی کرک و پشم پیله به هم چسبیده از تخم اومد بیرون و از اونجایی که حاصل یک ازدواج فامیلی بود روی تنها پایی که داشت ایستاد و بعد از کمی نگاه به اطراف متوجه شد هیچ کس حواسش به او نیست پس غرولند کنان بی توجه به چپ و راست سرش را بالا گرفت و بلندترین قد قدی که در تاریخ مرغداری شنیده شده بود از حنجره ی کوچکش بیرون داد و اینگونه بود که بعد از این اتفاق دیگر هیچ کس جرات نکرد حتی برای لحظه ای حواسش را از جوجه کوچولوی ما به جای دیگه ای متوجه کند مبادا که او باز از ناراحتی این بی توجهی یک قد قد بلند دیگر بکند و زهره ی همه را آب کنه.جوجه کوچولوی قصه ی ما روز به روز بزرگتر می شد و به قول شاعر :چو ده روز بگذشت همچو ده سال بود؛نوکش همچو منقار پُر خال بود.یکی از همین روزها بود که چرت دم صبح همه مرغ ها با صدای قوقولی قوقوی خروس بی محل پاره شد و همه دیدند کاکل زری جوجه فرفری با نوک حنا جیک جیکو بلا یهویی شده یه مرغ تخم طلا!ابتدا همه با شنیدن این خبر خیلی خوشحال شدند چون با وجود یک مرغ تخم طلا مرغداری خیلی زود آباد می شد اما خیلی زود همه ی این امید ها بر باد رفت...
مرغ تخم طلای قصه ی ما از خروس خون تا بوق سگ شروع می کرد به قد قد کردن اون هم از همون قدقدای معروفش که سر همه رو می برد و بعد از کلی قدقد کردن بالاخره یک تخم از خودش در می کرد و می گفت این تخم طلاست.
و از آنجایی که مرغ ما یک پا داشت زیر بار حرف هیچ کسی نمی رفت و در جواب باقی اهالی مرغداری که دورش جمع می شدند و می گفتند این تخم شما درسته بزرگه اما طلا که دیگه نیست! بلافاصله چشمانش را می بست و میزد زیر آواز:
(کمی چهچهه مرغی)و بعد در دستگاه ابوعطا ادامه می داد:
چشم ای جوجه باز کن طلا بینی
آنچه نا دیدنیست آن بینی
وقتی هم که می زد زیر آواز دیگر هیچ مرغی حق جیک زدن نداشت و در غیر این صورت سر و کارش با خروس پر حنایی بود.بالاخره بعد از مدت ها مرغ قصه ی ما یک روز چشمهایش را باز کرد تا نگاهی به اطراف بیندازدو در کمال تعجب متوجه شد دیگر هیچ مرغی در مرغداری نیست باورش نمی شد اصلا تحمل چنین اتفاقی را نداشت برای همین باز چشمهایش را بست و به آواز خواندن ادامه داد...
(این مطلب سیاسی نیست!)
علی
::: شنبه 86/6/17::: ساعت 4:0 عصر:::
نظرات
دیگران:
نظر
کلمات کلیدی::
زمانی که مذهب در بافت کاتولیک مسیحی از بام کلیسای قرون وسطی به زیر کشیده شد، عقل هیمنه‌ای مقتدر یافت تا جایی که در گزاره دو وجهی هگل «عقلانیت» و «عینیت» ملازم هم قرار گرفت: هر چیز که عقلانی است واقعی است و هر چیز که واقعی است عقلانی است.
مدرنیته‌ای که اسطوره‌ها را به بایگانی تاریخ فرستاد و به وساطت تیغ عقلانیت پوزیتیویستی از هر آنچه که ساحت عقل آن را ناقابل می‌شمرد، افسون زدایی کرد تا در تفسیر ریاضی وار جهان، نخوت عقل را در سیمای علم متجلی سازد تا آن جا که نیوتون با اتکا به روابط مکانیک وار ریاضیاتش طلب کند که ابتدای جهان را به او بدهند تا او انتهای آن را نشان دهد، بدین سان انسان در مرکز عالم قرار گرفت. « مرگ خدا» نیز مانیفست چنین نظامی بود که غول ویرانگر فلسفه غرب ازآن دم زد. اما زلزله‌های بنیاد شکن تفکر،ساختمان عظیم مدرنیته را مصون از آسیب نگه نداشت.وقتی کپرنیک در فیزیک،داروین در زیست‌شناسی و فروید در روانشناسی اعلام کردند که نه زمین مرکز عالم است و نه انسان مختار و کامل،زمینه‌ای آماده شد تا ظهور مکانیک کوانتوم تمام گردن‌کشی‌های مدرنیته را به زیر کشد. هنگامی که قطعیت مکانیک کلاسیک در مقیاس جهان کوانتوم، مبدل به عدم قطعیت شد و مکانیک آماری تنها صحبت از احتمال کرد، عقلانیت علمی انسان به ناچار معترف به محدودیت خود شد. هر چند آینشتین بر شالوده کوانتوم مکانیک معترض شد و عدم باور خویش به «خدایی که تاس می‌اندازد» را بیان کرد، اما همچنان جهان کوانتوم بر مبنای معادله احتمالْ محور شرودینگر استوار ماند. بدین سان علم نیز از بام جهان به زیر کشیده شد. مرگ خدای نیچه این بار و در قرن بیستم نه تنها مذهب و ایدئولوﮊی‌هایی نظیر مارکسیسم را تداعی می‌کرد، بلکه علم را نیز شامل شد.ظهور فیلسوفان پسامدرن آخرین تیر بر پیکره شالوده مدرنیته بود: مثله شدن عقل.پیامد حمله متفکران پست‌مدرن غرب(به فرماندهی فرانسه)بود.زمانی که لیوتار عصر پایان فراروایت‌ها را اعلام کرد، مذهب،ایدئولوژی و اسطوره که جهان ماقبل مدرن را افسون کرده بود و بدان معنا بخشیده بود و اینک به دست مدرنیته خلع سلاح شده بود، علم و تکنیک را نیز به عنوان فراروایت‌هایی مدرن در کنار خود در حاشیه تاریخ دید.بدین سان جهان به تعبیر داریوش شایگان از تمام نمادهای کیهانی که به آن شکوه و سحر می‌بخشید تخلیه گردید. این تخلیه نمادها خلأ عظیمی آفرید که انسان پست‌مدرن در آن رها گردید.تأکید بر چندگانگی فرهنگی و نفی مرکزیت ذهن سوبژکتیو انسان غربی و همسطح سازی ارزش‌ها که محصولات تفکر پست‌مدرن بودند، بستری آماده ساخت برای زایش و رویش خرده‌فرهنگ‌ها و پدیدارهایی که از نو به جهان معنا می‌بخشیدند.مذاهب و آیین‌هایی که در کنار ادیان توحیدی روز به روز در گوشه و کنار جهان قارچ گونه می‌رویندو مکتب‌های معنوی و تارک دنیا که در قالب تمدن مدرن ظهور می‌کند، پیامد طبیعی چنین فرآیندی است.اما در کنار همه این پدیده‌ها که جهان بزک زدوده مدرن را دیگر باز افسون زده می‌کند، پدیده‌ای منحصر به فرد ظهور کرده است که به تنهایی جهانی نو از معانی را خلق کرده است:فوتبال.فوتبال این محصول عقل ابزاری مدرن که عمر مفید آن هنوز به یک قرن نیز نرسیده است، هیمنه‌ای حیرت انگیز یافته است.ورزشی ذاتا ساده و جذاب که اکنون تبدیل به پدیده‌ای پیچیده،چند وجهی، مبهم و تودرتو شده است.
شکی نیست که دیگر اکنون فوتبال تنها یک ورزش صرف نیست، بلکه رویدادی است چند وجهی که هر وجه آن شمایلی متفاوت و متمایز دارد.زیبایی شناسی منحصر به فرد فوتبال که در رقص توپ گرد بر روی چمن سبز توسط اعجوبه‌های فوتبال مینیاتوری جهان خلق می‌شود، وجهی هنری و دراماتیک به آن بخشیده است.فوتبال اگر چه جایگاهی در بین هنرهای هفت گانه عالم ندارد، اما آنچنان مملو از نمایش‌ها و حرکات است که یقینا به لحاظ شناسه‌های زیبایی شناسی، آن را نازل‌تر از دیگر اقسام هنری (حداقل برخی از آنها) قرار نمی‌دهد.فوتبال اما در جهان کنونی، صنعتی عظیم نیز به حساب می‌آید.صنعتی با وجوه و شاخه‌های مختلف که ثروتی کلان را به خود اختصاص داده است.رقم‌های میلیاردی که هر ساله از سوی باشگاه‌های متمول اروپایی رد و بدل می‌شود و سود سرشاری که این باشگاه‌ها از قبل سرمایه گذاری در فوتبال به دست می‌آورند چنین مدعایی را اثبات می‌کند.در کنار این مسأله، فوتبال یکی از عالی ترین مظاهر استفاده از علوم مدرن نیز به حساب می‌آید.کدام پدیده در عالم همانند فوتبال مجمع علوم مختلف بوده است: پزشکی در چند شاخه مهم آن، روانشناسی، جامعه‌شناسی، علوم ورزشی، علم تغذیه، بیومکانیک،آمار،تبلیغات،علوم رسانه‌ای و ....البته ناگفته پیداست که فوتبال به عنوان پدیده‌ای جهان شمول بنا به موقعیت جغرافیایی و زمانی کشورها توان بهره برداری از این علوم را دارند که نتیجتآ کشورهای پیشرفته اروپایی بیشترین سهم را از این رهاورد می‌برند.اما این موارد تنها مشخصه‌های عیان و برجسته فوتبال است.در زیر لایه‌های فوتبال، فاکتورهایی نهفته است که رویکرد به این پدیده ارزش و اعتبار آنها را آشکار خواهد ساخت.فوتبال در کنار تمام بهره مندی‌هایش از علم و صنعت مدرن، به سان فرزند ناخلف مدرنیته همچون اسطوره‌ای عمل می‌کند که جهان را دوباره مسحور می‌سازد.قواعد و قوانین صلب و قائم به عقلانیت مدرنیته در ساحت فوتبال به تعلیق در می‌آیند.در جهان مدرنی که آیین‌های معنوی و مذهبی به حوزه فردیت انسان مدرن منتقل شده است و عرصه عمومی خالی از نشانگاه معنوی گردیده است، بینندگان میلیاردی نخستین فینال جام جهانی هزاره جدید، شاهد مناجات و آیین قدسی طلایی پوشان برزیل می‌شوند که در ورزشگاه مخلوق تکنیک مدرن توکیو،گویی اسطوره‌ها را از بطن تاریخ به عرصه حال منتقل می‌کنند.وقتی دروازه بان برزیل پس از قهرمانی جهان،دقایق بسیاری دست به سوی آسمان روی خط دروازه می‌ایستد، قرن بیست و یکم باور می‌کند که فوتبال حامل پیام‌هایی از اندرون تاریخ معنوی جهان است آن چنانکه استادیوم باشکوه روزنبال لس آنجلس نیز در دهه پایانی قرن بیست و یکم پیشتر چنین نداهایی را شنیده بود.
اگر اخلاق در منظومه فکری مدرنیته، شالوده‌ای منسجم می‌یابد، فوتبال به سان پدیده‌ای شالوده شکن ظاهر می‌شود که تعلیق امر اخلاقی را موجب میگردد. اگر قانون، روح مدرنیته است و هر عملی خلاف قانون در قاموس مدرنیته کنشی غیراخلاقی محسوب می‌شود، اما به یکباره این هیمنه به دست فوتبال ویران می‌شود. هنگامی که مارادونا با دست (و بر خلاف قوانین فوتبال) در جام جهانی 86 توپ را وارد دروازه انگلستان می‌کند نه تنها عملش تقبیح نمی‌شود، بلکه به صفت «دست خدا»نیز مفتخر می‌شود؛ صفتی که در شالوده مدرنیته قاعدتا می‌بایست دست شیطان نامیده می‌شد، اما گویی فوتبال خود اسطوره‌ای مستقل است با قواعد و اخلاقیاتی منحصر به فرد.فوتبال اگرچه مولود مدرنیته است و ابداع آن چه از نظر تاریخی و چه از دیدگاه فلسفی، قرابتی با تفکر پست‌مدرن نداشت و قبل‌تر از طرح مباحث پست‌مدرنیته پا به عرصه وجود گذاشته بود، اما با ظهور امواج پست‌مدرنیته خود را به عنوان پدیداری الگوگونه برای پارادایم پست‌مدرنیته شناساند.برای درک بهتر این مدعا کافی است به چند نمونه از قرابت‌های فوتبال با تفکر و زندگی پست‌مدرن اشاره کنیم.فوتبال این ورزش ذاتا ساده در جهان به غایت پیچیده امروز چنان اهمیتی یافته است که تصور جهان بدون آن را غیر ممکن ساخته است.کافی است تنها در این مسأله تأمل کنیم که چرا رویارویی دو تیم درجه سوم در مقیاس فوتبال جهان(ایران و آمریکا)در جام جهانی 98 تبدیل به« بازی قرن» می‌شود.
فوتبال الزاما آن چیزی نیست که به نظر میرسد.ایهام و ابهام، ذات فوتبال است.پس بی‌مناسبت نیست که فوتبال را«اسطوره پست‌مدرن» بنامیم.
ادامه مطلب...
علی
::: پنج شنبه 86/6/15::: ساعت 1:0 عصر:::
نظرات
دیگران:
نظر
کلمات کلیدی::
دو روز مانده به پایان جهان، تازه فهمید که هیچ زندگی نکرده است. تقویمش پر شده بود و تنها دو روز خط نخورده باقی مانده بود. پریشان شد و آشفته و عصبانی نزد خدا رفت تا روزهای بیشتری از خدا بگیرد. داد زد و بدگفت، خدا سکوت کرد.آسمان و زمین را به هم ریخت، خدا سکوت کرد.جیغ زد و جار و جنجال راه انداخت، خدا سکوت کرد. به پر و پای فرشته و انسان پیچید، خدا سکوت کرد. کفر گفت وسجاده دور انداخت، خدا سکوت کرد.عاقبت دلش گرفت و گریست و به سجاده افتاد، خدا سکوتش را شکست و گفت: عزیزم اما یک روز دیگر هم رفت. تمام روز را به بد وبیراه و جار وجنجال از دست دادی. تنها یک روز دیگر باقیست. بیا و لااقل این یک روز را زندگی کن. لابه لای هق هقش گفت: اما یک روز ... با یک روز چه کار میتوان کرد...خدا گفت: آن کس که لذت یک روز زیستن را تجربه کند، گویی که هزار سال زیسته است وآنکه امروزش را در نمی یابد، هزار سال هم به کارش نمی آید.و آن گاه سهم یک روز زندگی را در دستانش ریخت وگفت: حالا برو و زندگی کن...او مات و مبهوت به زندگی نگاه کرد که در گودی دستانش می درخشید. اما می ترسید حرکت کند. می ترسید راه برود، می ترسید زندگی از لای انگشتانش بریزد. قدری ایستاد... بعد با خودش گفت: وقتی فردایی ندارم، نگه داشتن این زندگی چه فایده ای دارد، بگذار این یک مشت زندگی را مصرف کنم. آن وقت شروع به دویدن کرد. زندگی را به سر و رویش پاشید، زندگی را نوشید و زندگی را بویید و چنان به وجد آمد که دید می تواند تا ته دنیا بدود، می تواند بال بزند، می تواند پا روی خورشید بگذارد. می تواند ..... او در آن یک روز آسمان خراشی بنا نکرد، زمینی را مالک نشد، مقامی را به دست نیاورد اما ...اما در همان یک روز دست بر پوست درخت کشید. روی چمن خوابید. کفش دوزکی را تماشا کرد. سرش را بالا گرفت و ابرها را دید و به آنهایی که نمی شناختندش سلام کرد و برای آنها که دوستش نداشتند از ته دل دعا کرد. او در همان یک روز،آشتی کرد و خندید و سبک شد، لذت برد و سرشار شد و بخشید، عاشق شد و عبور کرد و تمام شد. او همان یک روز زندگی کرد اما،فرشته ها در تقویم خدا نوشتند، امروز او درگذشت، کسی که هزار سال زیسته بود....
علی
::: دوشنبه 86/6/12::: ساعت 2:10 صبح:::
نظرات
دیگران:
نظر
کلمات کلیدی::
امروزه عرصه ی وبلاگ نویسی بسیار مهم ست به طوری که دربین بسیاری از کاربران اینترنت و البته بلاگرها این مهم یک فعالیت روزمره محسوب میگردد و توجه بسیاری از کاربران جامعه اینترنتی به سوی این پدیده معطوف ست.از آثار اجتماعی پدیده وبلاگ نویسی به نکات بسیاری میتوان اشاره کرد.در مجموع بخشی از تاثیرات وبلاگ ها را می توان در پنج مورد خلاصه کرد: -تعامل کاربران با اینترنت-خارج شدن انحصار تولید محتوا-حرفه ای شدن کاربران-ارتباطات موثر-شناخت نیازهای افراد-تعامل کاربران با اینترنت.اما هدف از این مقاله پاس داشت روز وبلاگ ست و بایداین مهم را گرامی داشت لذا بعد از گذری در دنیای بلاگرها همراه با اشاراتی توضیحی در باره ی این روز،باهم به شناختی نسبی دست پیدا خواهیم کرد...
آیا شما یک وبلاگ نویس هستید؟ آیا آماده اید که بخشی از یک رویداد عظیم و ارزشی باشید؟آیا می خواهید اثری بر چهره زمین بگذارید؟پس همراه باهم سومین "روز وبلاگ" راجشن می گیریم.
روز وبلاگ چیست؟
روز وبلاگ بر اساس این عقیده شکل گرفت که بلاگرها باید روزی را به شناختن بلاگرهایی از کشورهای دیگر و با علاقه مندی هایی دیگر اختصاص دهند. در این روز بلاگرها این وبلاگ ها را به خوانندگان خود معرفی خواهند کرد.
در روز وبلاگ چه اتفاقی می افتد؟
در روز 31 آگوست بلاگرهای سراسر جهان یک مطلب در وبلاگ خود را به معرفی 5 وبلاگ جدید که ترجیحا از فرهنگ، گرایش و دیدگاه متفاوتی باشند اختصاص خواهند داد. خوانندگان وبلاگ ها نیز با گشت و گذار و کشف وبلاگ های جدید و ناشناخته، آشنا شدن با افراد و وبلاگ های تازه را جشن خواهند گرفت.
راهنمایی در مورد پست روز وبلاگ:
1- پنج وبلاگ را که به نظرتان جالب هستند پیدا کنید.
2- به صاحبان این وبلاگ ها اطلاع بدهید که شما در پست روز وبلاگ به وبلاگ آنها اشاره خواهید کرد.
3- توضیحی کوتاه در مورد هر کدام از این 5 وبلاگ بنویسید و به این وبلاگ ها لینک بدهید...
در ادامه ی این مقاله لازم میدونم به نکته یی مهم از نکات تمدن اشاره کنم که بسیار مفید ولازم می باشد:متاسفانه اختلافات وبلاگ نویسان که اغلب ریشه در مشکلات شخصی بسیار کوچک دارد که از گذشته تا به امروز به اوج خودش رسیده.این موضوع امکان همکاری برای کار جمعی و به جای گذاشتن یک اثر ماندگار در مجموع وبلاگ های فارسی را تا حد زیادی مشکل و غیر قابل دسترس کرده. به نظر من و بسیاری از دوستان دیگر تنها راه عبور از این بحران پشنهاد یک آشتی همگانی در بین وبلاگ نویسان است. بنابر این از همه دوستانی که به هر دلیل دلخوری و کینه ای نسبت به یکدیگر دارند تمنا می کنم نا مهربانی ها، کنایه ها، تندی ها و حتی ناسزاگویی ها و تهمت های گذشته را نسبت به هم فراموش کنند. از گذشت ها در گذریم و با هم سرمشقی شویم برای آینده. برای آنها که بعد از ما می آیند. بیائید الگوی رفتاری ممتازی شویم برای جامعه بحران زده و سرشار از عقده و کینه مان؛پشنهاد من برای رسیدن به این تفاهم چیست؟
دوستانی که از هم دلخوری دارند و تا به امروز آشکار یا پنهان، در لفافه یا شفاف، با هجو و هذل و شعر و یا به جد و با دلیل و برهان یکدیگر را می کوبیدند، بیایند و یکبار دیگر فردا درباره هم بنویسند. ولی این بار پیش از نوشتن خوب فکر کنند و به جای تکیه بر نکات منفی شخصیت طرف مقابل،داشته های مثبت او را ببینند و در نوشته اشان با تکیه بر این مثبت ها، از طرف مقابل به نیکی یاد کنند...
روز وبلاگ بر همه ی وبلاگ نویسان عزیز مبارکباد
علی
::: شنبه 86/6/10::: ساعت 1:24 صبح:::
نظرات
دیگران:
نظر
کلمات کلیدی::
بنام خالق یکتا،و درود بر فرستادگانش که برای آسایش فردایمان امامت کردند.یامهدی(عج) بپذیراین تحفه ی میلادت را از این حقیر؛هرچند در وصف تو و برای تو هرچه گویم بازکم است...
آهوی مشک فشان لحظه ای تحمل کن، پروانه ی زیبا کمی صبر کن و اندکی بر روی گلبرگهای سوسن بنشین و ای سیمرغ زندگی برای لحظاتی پرواز مکن و بر بام وجودم بنشین تا داستان تلخ انتظار را، که سالها در صندوقچه ی وجودم نگاه داشته ام برایتان بازگو کنم.آری سالهاست که در پشت پنجره ی تنهایی تکیه زده ام و چشمانم را به درب امید دوخته ام تا شایدنظری بر حقیرانت بیفکنی و کلبه ی کوچک ما را با آمدنت نور باران کنی؛سالهاست که به ساعت قلبم چشم دوخته ام ثانیه ها و دقیقه های بسیاری را شمرده ام؛مگر من چقدر طاقت بی تو ماندن دارم؟هجر فراقت را از لحظه ی تولدم تحمل کرده ام،تو گفته بودی که می آیی و من نیز به انتظار آمدنت نشسته ام ولی دیگر طاقتی برایم نمانده است،سالهاست سوار بر اسب سفید آرزوهایم به دنبالت گشته ام وامروز در کنار ساحل دریا ایستاده ام و چشم به افق دور دستها و غروب سخت انتظار دوخته ام و بازم هم منتظرم.معنی این واژه سخت است سخت تر از کنار هم بودن سنگ و شیشه.
چراغ دلم را سویی نماده است زیرا که تمام نورش را در انتظار مقدمت از دست داده و اینک من مانده ام و نگاه به شکوفه های آرزویی که شاید روزی میوه ی امید دهند و اینک من مانده ام و یک دنیا سختی بی تو ماندن.اشکها چون بغضی در گلو و زیر چشمانم خشکیده اند،کبوتر دلم شوق پرواز را از دست داده است و قصه زندگی ام بی تو معنایی ندارد و پرستوی تنهایی ام هوای کوچ به سوی تو دارد.
بیا، بیا ای عزیز مهربان که گاهی برای دیدن یک لحظه؛نوری خیالی در پشت مردمک چشمانم حس می کنم اما اشکهایم مجال نمی دهند و نور رویایی خیلی زود محو می شود؛چرا نمی آیی؟چرا کلبه ی غمم را با آمدنت گلباران نمی کنی؟
چرا با آوای ملکوتیت همه ی یارانت را صدا نمی کنی؟و آنان رااز اضطراب و پریشانی بیرون نمی آوری؟تو را به خدا ما که غرق گناهیم لااقل به خاطر خوبانت بیا.بیا که امیدمان بعد از او تویی،غروب جمعه ها که فرا میرسد،غم عجیبی مرا دربر می گیرد به خودم امید می دهم که تا هفته ی دیگر می آیی ولی افسوس که تو هنوز نیامده یی؛روزها، هفته ها، ماه ها، سالها و حال؛ میلادت فرا رسیده است و از ما عمری گذشته؛ولی چرا غروب تلخ انتظار را به طلوع در کنار هم ماندن مبدل نمی کنی؟به امید آنروز که بیایی و کلبه ی کوچک و حقیرانه ی مارا با امدنت نور باران کنی...
(( میلاد پر برکت منجی عالم بشریت مهدی موعود(عج) بر تمامی عاشقانش مبارک باد))
علی
::: سه شنبه 86/6/6::: ساعت 2:34 صبح:::
نظرات
دیگران:
نظر
کلمات کلیدی::
(ماردن) می گوید:هدف برای جوان ، همچون فانوس دریایی برای کشتی است که مانع غرق شدنش در دریای زندگی می شود،کشتی های اقیانوس پیما به مدد قطب نما و رادارها، مقصد خویش را در دل شب های تاریک وطوفانهای مهیب می یابند . جوانان نیز در دریای زندگی به مدد هدف و آرمانی که دارند به ساحل سپیده می رسند. از این رو گذری به سرنوشت اسطوره ی جوانان عالم بشریت میتواند تأملی باشد برای یافتن هدفی روشن برای ادامه ی زندگانی که میلاد وی نیز بنام روز جوان لقب گرفته.ضمن عرض تبریک بمناسبت ولادت حضرت علی اکبر( ع )؛آن حضرت درچنین روزی درسال 33 ه ق دیده به جهان گشودند. بنابراین قول حضرت علی اکبر(ع) درکربلا 28ساله بوده اند اما قول قوی ترومشهورترآن است که ایشان هجده ساله بوده اند که دراین صورت تولد آن حضرت درچنین روزی درسال 43 ه ق باید باشد .حضرت علی اکبر(ع) پسر بزرگ امام حسین(ع) بودند ومادرمکرمه شان ام البین نام داشت. آن حضرت درمیان بنی هاشم ، شبیه ترین افراد به رسول گرامی اسلام(ص) بودند وازاین روبسیاری اخلاق نیکو، حلم،علم وشجاعت آن حضرت را بسیار شبیه رسول الله ص می دانند . حضرت علی اکبر ع اگرچه کمتر در باره ایشان در تاریخ اسلام سخن به میان آمده است اما همان اندک دانسته ها از شخصیت بزرگ ایشان به سان قطره ای از دریاست. اوج حضور حضرت علی اکبر ع را می توان در واقعه جانگداز کربلا مورد بررسی قرار داد. آن بزرگواردراین مسیروبه همراه پدر بزرگواروخانواده گرامیشان زیباترین صحنه های جانبازی وایثار گری رابه منصه ظهوررساندند که نظیرآن کمتردرتاریخ دیده شده است . حضرت علی اکبر(ع) به هنگام حضوردرصحنه مبارزه با مخالفان در واقعه کربلا، درحالی که ازفرط عطش توانی نداشت تا آخرین رمق خود از حیثیت دین دفاع کرد وسرانجام درحوالی عصرروز دهم ماه محرم به درجه رفیع شهادت نایل آمد . امام حسین (ع) به هنگام شهادت بربالین آن حضرت حضوریافت وبردنیای پس ازعلی اکبرنفرین کرد.ایمانی قوی،شجاعت،اعتماد به نفس،عقیده ی صحیح و پاک و روشن بینی در انتخاب هدف اندکی از شخصیت والا و درون آن جوان اسطوره ست که برای نسل جوان معتقد باید درس و راه باشد...
.jpg)
ضمن عرض تبریک بمناسبت روز جوان به همه ی جوانان از این رو باید به نسل جوان و داشتن هدف در زندگانی اشاره هایی کرد؛اگر این واقعیت را بپذیریم که ذهن جوان ، ذهنی پر تکاپو وجستجوگر است ، آنگاه پذیرش این مطلب که آنها علاقمندند از زندگی و هدف آن ، بیشتر بپرسند آسانتر خواهد بود . هدف برای زندگی نسل معاصر ، همچون آهن ربای نیرومندی است که تمامی ذرات وجود جوانان را به خود جذب کرده و علاوه بر اینکه مانع از پراکندگی و تجزیه نیروهایشان می شود، قادر است توان آنان را به طور متمرکز ، در مسیر ارزنده ای شکل داده و به کار گیرد.
شاید کمترفرصتی پیش آیدتا جوانان در این معنا تأمل کنند که هدف چه نقشی در زندگی آنان ایفا می کند، ولی آگاه کردن آنها به برخی از تأثیرات مطلوب و سازنده هدفدار بودن در زندگی ، ضروری است و ما به اختصار به آنها می پردازیم؛1- انتخاب هدف در زندگی جوانان ، موجب تمرکز قوای فکری و وحدت عوامل روانی آنان می شود و مانع هرزرفتن توانایی هایشان می شود.
2- قاطعیت و جدیت از پیامدهای مطلوب هدفداری نسل جوان است . زیرا آن کس که می داند از زندگی چه می خواهد ، درمقابله با حوادث غافلگیر نخواهد شد.
3- حل تعارض ها و تردیدها ی کشنده زندگی ، با انتخاب هدفی مطلوب ، میسر است. سرگردانی های بی پایان برخی از جوانان ، معلول نداشتن هدف روشن و مشخص در زندگی است.
4- قدرت تأثیر گذاری نسل جوان بر اطرافیان ، به نوع هدف در زندگی بستگی دارد . هدفداری به جوانان سرعت عمل، انتخاب مؤثر و توان برنامه ریزی برای آینده را می بخشد.
5- بهره گیری از فرصت ها یا به عبارتی " مدیریت زمان" از آثار مطلوب هدفداری است، زیرا کسی که به خوبی می داند، " هدف اعلای زندگی چیست" ، فرصت ها را خود فراهم می کند و منتظرفرا رسیدن فرصت نمی ماند.در این مهم نقش جوانان گذشته نیز بسیار مهم است.نسل بعد از جوان باید با پیشنهادات خود جوانان را برای رسیدن به روشنی کمک کنند باید ، چنانچه درانتخاب هدف خویش ، جوانی بر سردو راهی قرار گرفت ‹ تعارض› ، می توانند با دادن پیشنهادات و مشورت کردنها،در سایه " هم اند یشی " و تبادل فکر، ضریب خطای احتمالی را کاهش داده و بر احتمال موفقیت جوان بیفزایند.و این مهم بصورت چرخشی در چرخه ی زندگانی به تکامل برسد....
علی
::: جمعه 86/6/2::: ساعت 12:38 صبح:::
نظرات
دیگران:
نظر
کلمات کلیدی::
در عصر کنونی،بسیاری از زنان نمی دانندبه طور واقعی چه توانایی هایی دارند.آنان از قدرت خویش ناآگاهند و به ناحق،احساس ناامنی می کنند.زنان،به ندرت خودرا شجاع می دانند.باوجود این که هرزنی در لحظه هایی از زندگی خود رفتار شجاعانه ای را تجربه کرده،اما شاید هرگز به این امر توجه نکرده و یا برداشتی اشتباه ازآن داشته است.برخی از زنان،زیر سایه ی دیگران زندگی می کنند.در نگاه نخست،شاید این طرز زندگی زیاد هم بد نباشد؛زندگی راحت تر است و به صرف انرژی زیادی هم نیاز ندارد.شخص،عقیده ی فرد دیگری را می پذیردو این امر،فشارهارا کاهش می دهد.چنین فردی در ظاهر،دارای زندگی بی دردسری است و بار مسؤولیت را از دوش خود برداشته است؛اما با نگاهی عمیقتر،این سؤال پیش می آید که مقاومت در برابر تضاد درونی تاچه حد می تواند باعث از بین رفتن نیروهاشود؛مقاومتی که در هنگام خودانکاری زنان پدید می آید؛آنان به طور تقریبی بدون هیچ قید و شرطی خودرا با عقیده های دیگران وفق میدهند،از عقیده ها و علاقه ها دست بر میدارند،بی یار و یاور می مانند و نسبت به همه چیز بی توجه می شوند،به شدت آسیب می بینند و شخصیت آنان رنگ می بازد.شخصی که از عقیده ی خود دفاع نکند،تبدیل به عروسک خیمه شب بازی می شود و این خطری است که بسیاری از زنان را تهدید می کند.
توانایی های زیادی در وجود هرزنی،نهفته است؛حتی در وجود زنانی که خودشان و دیگران نمی دانند که آنان در مواقع ناگهانی با چه خبرگی خاصی،عکس العمل نشان می دهند.این توانایی ها،به طور روزمره مورد استفاده قرار می گیرند؛حتی اگر از وجودشان آگاهی در دست نباشد.می دانید که شما چقدر می توانید زیرکانه عمل کنید؟پس بیایید اعمال روزانه ی خودرا بررسی کنید.چه زمانی به درستی تشخیص داده اید که روش متقاعد کردن دیگران چگونه است؟نظر قطعی شما چه موقع،باعث نجات یک فرد،یک زندگی و یا یک جامعه که در معرض ویرانی قرار داشته،شده است؟آیا توانسته اید از فکر واندیشه ی خوددرست استفاده نمایید؟! به طور مسلم،تدبیر یک زن،همراه با شکیبایی او می تواند مانع ویرانی های بسیاری شود.زنان باید درست در جاهایی مواظب مانع ها باشند که موضوع به نظر،خیلی جزئی و بی اهمیت می رسد.بسیاری از مردم،به خصوص زنان،موانع رفتاری خودرا در پس پوششی به ظاهر هوشمندانه پنهان می کنند.آنان منتظرند که دیگران تصمیم بگیرند وامیدوارند به این ترتیب،بتوانند از مبارزه،شکست ویا نبرد بگریزند.آنان از دیگری می پرسند:«به نظر تو،باید چه کار کنم؟»«آیا این جور درست است؟»«توهم همین نظر را داری؟!»این سؤال ها در اصل،سؤالهای خوبی هستند و مشورت کردن با دیگران،اغلب مفید است.جوانبی را که ندادیه گرفته شده،به ما نشان می دهد و ارزیابی های مان را تغییر می دهد؛اما اگر کسی پس از یک پیشنهاد،بلافاصله و بدون آن که تأمل کند،فکرها و نظرهای دیگران را بپذیرد،بدون اینکه متوجه شده باشد برای خودمانع تراشی کرده است.
درپایان باید به سلاح کارساز زنان اشاره کرد.در مسائل نگذارید از موضوع منحرف شوید.حتی در حال گریه هر آنچه را می خواهید،بگویید.باچشم های اشک آلود هم می توان«نه»گفت و خواسته هارا مطرح کرد.اشکها نشان می دهند که موضوع برای شما مهم است و دلیلی برای خجالت وجود ندارد.....
علی
::: پنج شنبه 86/5/25::: ساعت 5:23 عصر:::
نظرات
دیگران:
نظر
کلمات کلیدی::
در تمام دنیاوقتی انسانها خوشحال هستند،لبخندمی زنند.انسان شناسان،شاهد این واقعیت بوده اندکه لبخند،یکی از جهانی ترین ومخشص ترین احساس های انسانی است.از فاصله ی 45متری به وضوح می توان لبخندرا برروی صورت فرد شناخت؛اماهیچ احساس دیگری را نمی توان به راحتی شناسایی کرد.باید خیلی بیش از این ها به یک فرد نزدیک باشید تا پی ببرید او حالتهایی چون تعجب،خشم،ترس،نفرت یا شرم دارد.درضمن،توانایی لبخند زدن،بیان کننده ی یکی از تفاوتهای اصلی «فیزیولوژیکی» بین انسان و حیوان است.هرچند ممکن است به طور سمبلیک از لبخندیک ببر صحبت کنیم،اما همه می دانیم بیشترحیوانات نمی توانند لبخند بزنند.وقتی آنها دندانهای خودرا نشان می دهند،به طور معمول نه خوشحال هستند و نه لبخند می زنند؛بلکه درحال آماده کردن خود برای حمله هستند.آنها به دلیل رضایت از زندگی نمی خندند؛دربرخورد با یکدیگرلبخند نمی زنند؛برای رهایی از تنش نمی خندند و به طور کلی مکانیزم خندیدن،از قلمرو زندگی حیوانات جداست...
لبخند،اهمیت فوق العاده و رضایت بخشی در رفتار متقابل اجتماعی و سلامتی دارد.افرادی که به سادگی لبخند می زنند؛از سلامتی جسمانی و روانی بیشتری نسبت به افرادی که همیشه غمگین به نظر می رسند،برخوردار می باشند.ماهمچنین می دانیم لبخندزدن در تولیدهورمون های خاصی موءثر است که برضربان قلب و فشار خون تأثیرمستقیم دارد.افراد شاد،به طور معمول کمتر از افرادی که به طور دائم احساس نگرانی و بدبختی می کنند،بیمار می شوند.آن دسته از افرادی که توانایی دیدن بُعد روشن و مثبت زندگی را دارندو همواره خوشبین هستند،کمتر احتمال دارد به اختلال های ناشی از فشارروانی مبتلا گردند.افرادی که هروقت لازم باشد،می توانند لبخند بر لب آورند،به خود کمک می کنند تا در آرامش و امنیت خاطر باقی بمانند....
شاد باشید و خندان
علی
::: دوشنبه 86/5/15::: ساعت 12:5 صبح:::
نظرات
دیگران:
نظر
کلمات کلیدی::
یک لحظه چشمانمان راببندیم!فرض کنیم فقط یک روز؛فقط یک روز ازعمرمان باقی مانده است!!فقط تا غروب فردا!! چه خواهیم کرد؟!وچه نخواهیم کرد؟! آنچه انجام میدهیم بیشتراست یا آنچه ازآن دوری میکنیم؟! بیایید.راحت باشید.بگویید.بنویسید.همه مثل همیم!! شایدنوشته ی کسی؛دوای درد کسی دیگرباشد...شاید....خداکند...یاعلی...
علی
::: شنبه 86/5/13::: ساعت 12:0 صبح:::
نظرات
دیگران:
نظر
کلمات کلیدی::
ساختار طبیعی فلات ایران در طول اعصار تاریخی این مرز و بوم و مرکزیتی که به دلیل داشتن پل ارتباطی بین شرق و غرب عالم داشت باعث شد که این سرزمین سالیان سال در معرض یورش و تهاجمات اقوام و ملل گوناگون قرار گیرد. بدیهی است که این یورشها توسط اقوامی که دارای فرهنگ و اعتقادات ویژه خود بودند صورت می‌گرفت و شدیدترین فشارها را بر فرهنگ بومی و سنتی جامعه به وجود می‌آورد. بدین گونه قوم ایرانی که از اعصار باستان اعتقاد به پوشیدگی و مستوری زن داشت و حتی خدایان و الهه‌های خود را در اوج پاکی و قداست می‌پرستید و با قبول دین اسلام و تأکید و تأیید این دین بیش از پیش بر پوشیدگی زنان دقت می‌کرد، تحت فشارهای گوناگون قرار گرفت : « هجوم مغول بعینه نمونه‌ای از این فشارها مبنی بر حضور زن بدون پوشش در مجامع عمومی بود که پس از قدرت گرفتن حکومتهای شیعی مذهبی چون سربداران و صفویان منتفی شد و زن ایرانی با پوشش همچنان به حضور خود در اجتماع می‌پرداخت.» دوران قاجاریه به عنوان نخستین دوران رویارویی نزدیک با غرب حائز اهمیت بود. ایرانیان نخستین تجربیات تلخ شکست از غرب را در جنگهای ایران و روسیه آزمودند و به ناچار به تفوق نظام جنگی و علمی آنان آگاه شدند. بروز جنگهای ایران و روس، روابط ایران را که سالیان سال به دلیل جنگهای داخلی از اوضاع جهانی بی خبر بود گسترش داد و رفت و آمد خارجیان فزونی گرفت. از سویی دیگر اعزام محصلین ایرانی به خارج از کشور به منظور کسب علوم و فنون جدید، ایرانیان را با سبک زندگی غربی آشنا کرد. همین رفت و آمدها به دربار و ارتباط خارجیان با ایرانیان در نوع پوشش مردان تأثیر گذاشت و کم کم استفاده از پیراهن و کفش چرمی معمول گشت. تغییر لباس زنان اندرون نیز پس از سفرهای ناصرالدین شاه به اروپا آغاز شد و به تدریج از حرمسرای شاهی به خانه اعیان و سایر اقشار جامعه سرایت نمود. اما پوشش زنان در بیرون از خانه تا دوره مشروطیت و مدتی پس از آن به همان شکل سنتی (چادر، چاقچور و روبنده) بود. تحولات سیاسی ایران پس از انقلاب مشروطه در جامعه زنان بی تأثیر نبود، به ویژه آنکه احزاب سیاسی و گروههای متعدد مسئله تعلیم و تربیت زنان و اصلاح وضعیت آنان را در رأس برنامه خود قرار داده بودند. آنان یکی از عوامل اصلی متمدن بودن را حصور زنان در عرصه اجتماع می‌دانستند و مانع اصلی این حضور را در سبک و شیوه زیستی و سنتی جامعه و نوع پوشاک جست وجو می‌کردند. بنابر این به دنبال یک سری انتقادات نسبت به حضور زنان در اندرونی، خواستار حضور آنان در جامعه بودند. بدین منظور یک جریان پنهان اما مستمر با بیان آزادی زن از اسارت بین تجددخواهان بروز کرد. اینان خواستار حضور زن در عرصه اجتماعی بودند و از وضع حجاب سخن به میان می‌آوردند. با روی کار آمدن رضاشاه کسانی که ترک سنت و اخذ فرهنگ غربی را مهمترین عامل پیشرفت می‌دانستند در پستهای کلیدی کشور قرار گرفته و مسئولیتهای حساسی را برعهده گرفتند .اینان سیاست « مدرن» کردن کشور را در زمینه‌های اداری، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی مد نظر قرار دادند. در اولین مرحله سیاست نوسازی فرهنگی پوشاک مردان مورد توجه قرار گرفت و با وضع قانون 1307ش جز طبقه روحانیان، کلیه اتباع ذکور ایرانی موظف شدند به لباس متحدالشکل درآمده و کلاه خارجی با نام کلاه پهلوی بر سر بگذارند. با اجرای این قانون که بلافاصله در ادارات دولتی و خصوصی و سطح شهر اجرا شد به تدریج از تعداد افراد که مجاز از استفاده از لباس روحانیون بودند کاسته شد. سفر رضاشاه به ترکیه در سال 1313ش اثر عمیقی بر نگرش او نسبت به میزان استفاده از پوشاک غربی و دیگر الگوهای غربی گذاشت. از آن به بعد جهت جبران عقب ماندگی ایرانیان ترکیه ملاک و الگوی پیشرفت شد. اولین اقدام رضاشاه پس از بازگشت از سفر ترکیه تغییر کلاه پهلوی به کلاه شاپو به عنوان کلاه بین‌المللی بود. سپس در فاصله سالهای 1313ش تا 1314ش به منظور آماده ساختن افکار عمومی جهت کشف حجاب اقدامات وسیع تبلیغاتی صورت پذیرفت و کم کم در مدارس و جشنهای فرهنگیان حجاب ممنوع گشت. به دنبال این سیاست، رضاشاه در اوایل خرداد 1314ش به کلیه وزرا، مدیران ، رؤسا و کارمندان دولت دستور داد که هفته‌ای یک شب با خانمهای خود در کلوپ ایران حضور یابند. او به حکمت وزیر فرهنگ امر کرد که مدارس زنانه معلمان و دختران می‌بایست بدون حجاب باشند و اگر زن یا دختری امتناع کرد او را به مدارس راه ندهند.
از سویی دیگر به پاره‌ای از فرهنگیان دستور داده شد که جمعیتی تشکیل داده و با حمایت دولت پیشقدم نهضت آزادی زنان گردند. این جمعیت بعدها « کانون بانوان» نامگذاری شد. با این تمهیدات در آبان ماه سال 1314ش به هنگامی که شاه پس از بازگشت از سفر مازندران از میزان موفقیت و پیشرفت بی حجابی بانوان سؤال کرد وزیر معارف پاسخ داد: « اکنون دختران خردسال با روی گشاده به مدرسه می‌روند ولی نسبت به زنان سالخورده، تنها این اقدام معارف کافی نیست، باید در خانواده‌های عالی مملکت یک عمل جدی به ظهور برسد. اگر شخص اعلیحضرت پیشقدم شوند، مردم هم تأسی خواهند کرد.» بالاخره در روز 17 دی ماه 1314ش در عمارت دانشسرای عالی تهران با حضور شاه و خانواده‌اش جشنی برپا شد تا دیپلم فارغ‌التحصیلان به آنها اعطا شود. در این مراسم رؤسای مدارس و همسران صاحب منصبان عالی رتبه و همسر و دختران شاه بدون حجاب ظاهر شدند و این روز به نام روز آزادی زن و کشف حجاب نامگذاری شد. از آن پس جشنهای متعددی برگزار شد و مقامات عالی رتبه مملکتی و نظامی، رؤسای ادارات و کارمندان با زنان بی حجاب خود شرکت می‌کردند. از سوی دیگر در یک اقدام خشن از سوی نیروی انتظامی در سراسر کشور حجاب زنان شامل چادر و چاقچور و روبنده از سر آنان به زور برداشته‌شد...
علی
::: پنج شنبه 86/5/11::: ساعت 1:0 صبح:::
نظرات
دیگران:
نظر
کلمات کلیدی::
){kind=link}