سلام مطلبتون آدم و به فكري عميق ميبره
من اولين كاري كه ميكردم اونهايي رو كه از دست خودم ناراحت كردم باهاشون تماس ميگرفتم و عذر خواهي مي كردم بر دستان مامان و بابا بوسه ميزدم و از اينكه براشون نتونستم بچه خوبي باشم عذر مي خواستم و ازشون مي خواستم برام دعا كنند. . بعد از اينها دوست داشتم كسي و كه خيلي دوسش دارم و به نظر خودم عاشقش هستم ببينم حتي اگه اون سر دنيا باشه و آخرين لحظات زندگي مو كنار اون باشم
مرگ؟ هميشه ازش مي ترسيدم و هنوز هم . تا 12 سالگي فکر مي کردم که مرگ مال غريبه هاست يا شايد هم اصلا بهش فکر نمي کردم تا اينکه عمو مرد و من از مرگ ترسيدم اونقدر که سعي کردم براي اينکه زياد آزارم نده بهش فکر نکنم. بهش فکر نکردم و انگار اون هم من رو فراموش کرد. تا همين چند سال پيش که پس لرزه هاي يک زلزله شهر من را هم تکون داد و من هم تکون خوردم.باور کردم که نميشه از مرگ فرار کرد، مرگ اتفاقيه كه به هر حال مي افتهوقتي به مرگ فكر مي كنم، چقدر از آرزوهاي كوچكم خجالت ميكشم. چقدر استجابت بعضي از دعاها بي اهميت ميشه. چقدر چيزهايي كه ناراحتم كرده به نظرم مسخره مياد. چقدر سبك ميشم. چقدر استرس زندگي كم ميشه . چقدر...ولي مشكل اينجاست كه من خيلي دير به دير ياد مرگ مي افتم و خيلي زود فراموشش مي كنمخدايا! مرگ را در برابر چشمان ما قرار بده و ياد آن را بر ما گاه به گاه مگردان"راستي! يك وقت فكر نكني كه من اونقدر بزرگ شده ام كه از مرگ نمي ترسم. خط اول را يكبار ديگه بخون ؛ گفتم هنوز همپايدار باشي
سلام
براي مني كه تقريبا دو ماهه ديگه فرصت زندگي دارم چيز عجيبي نيست
سعي ميكنم بديهامو جبران كنم
سلام . شايد او فردا بيايد ...شايد!!
اما اگه بدونم فردا ميميرم از همين الان از تك تك ادمهايي كه ميبينم و ميشناسم طلب مغفرت ميكردم .تا دم آخر
موفق باشيد يا علي التماس 2a
