او را می‏بینم با مشک آبی بر دوش با لبانی خشکیده و شمشیری در نیام

شبی است امشب که قدرش می‏نامند ، نامی نهاده‏ایم آنرا به عظمت تمامی خلقت و زیبایی تمامی هستی.
آیا با یک شب اشک چشمانم ؛ آب سردی خواهد شد بر آتش شرارتِ سالیانم؟؟!! آیا تا به حال خویش را عریان و برهنه بی‏هیچ حجابی دیده‏ام؟! چگونه خواهم رسیدن بی‏انکه بودنم را بهایی پرداخته باشم؟! چگونه توجیه سازم خویش را؟؟ نیاز و نیاز و نیاز
نه ، بهانه بس است ، می‏دانم که هیچ تغییری نکرده‏ام و فردا همانی می‏شوم که بوده‏ام! پرگناه و نیرنگ و دغل و نقاب! پس این اشک تمساح از چه روی است فریب خلق یا خالق خلق؟!
بنام خطا و به ترس از گناه ، روزی 17رکعت در برابر نفس خویش سر تعظیم فرو آوریم و خدا نامیمش. ماهی نیز از طعام و شراب دست بشوییم تا خرج‏مان کاهش یابد ... اینها را عبادت نامیم !! چه ساده می‏پنداریم ...

شب قدر شاید این شبی که نامیده‏ایم نباشد ، شاید روزی باشد در فرارویمان که باید دریابیمش ، شاید هم به غفلت از آن ساده بارها گذر کرده‏ایم و نشناختیمش ...
بیاییم شب قدر خویش را بیابیم ، شاید این ماه بهترین بهانه باشد برای یافتن گمشده‏مان ... شاید دل گرسنه ، چشم را بگشاید و لب تشنه گوشه‏هایمان را تیز سازد!!
ماهی است که می‏شود هستی را بازخواند و درکش کرد ، به آغوشش کشید و مستانه با پیمانه ای در دست رقصی و آوازی ساز کرد ...
من که نشتاخته می‏نگارم و خط خطی بر این دفتر می‏نهم ، آنان که می‏رسند ما را نیز به یاد آورند...