همیشه گفتیم، ای کاش در میان  افرادی که ادعا های بلند بالایی دارند و تنها خود شان را جریان ساز و مؤثر می دانند، می شد تنها یک عنصر هوشمند سیاسی را پیدا کرد. کسی که خودش باشد. کسی که در بدنه ی رسوبی جامعه رسوخ کند و در واقع بنیانی از نو بسازد.
و به جای حرکت به سمت استبداد و انسداد سیاسی معنای توسعه و گشایش سیاسی را بداند . و با ظرفیتی بالا در چالش های قدرت و سیاست به مخالفان فکری و سیاسی خویش، مجال ابراز وجود بدهد. کسی که بالاتر از سطحی نگری ها ولودگی های رایج امروز بتواند چشم انداز قابل قبول تری را نسبت به آینده ترسیم نماید و تمام خام اندیشی ها و یک سو نگری ها را با تکثر، نشاط و شادابی سیاسی، فرهنگی و اجتماعی به ریشخند بگیرد.
و باکمی اندیشه و عقلانیت و بهره گیری از تجربه های گران سنگ تاریخ، با بسیج اندیشه ها و خلاقیت های ملی به درمان معضلات اجتماعی بپردازد و با منطق تحول جویی و نوآوری، مشکلی نداشته باشد . یعنی بداند که رشد و سلامت جامعه وشکوفایی، امنیت سیاسی و موقعیت اجتماعی او را با خطر مواجه نخواهد کرد. کسی که آموخته باشد که سیاست با تفکر معنی می شود اما معنی تفکر سطحی نگری نیست . کسی که بر اسب سرکش مالکیت لجام زند و او را در خدمت جامعه درآورد. کسی که اعتراض های مسالمت آمیز را قیام وشورش تلقی نکرده و آنان را سرکوب ننماید.
وآن جایی که حرمت و قناعت مفهومی ندارد، بازار حراج شخصیت ها گرم می شود. نمی دانم چرا خیلی ها قدرو قیمت خود شان را ندانسته، پا به این بازار گذاشتند تا با زیر پا گذاشتن دستاوردجمعی شان، تمدن خواه و امروزی پسند، تلقی شوند . و هیچ چیز برایشان دشوار تر از آیینه ای نشد که مقابل شان قد می کشد تا زشت و زیبایی  شان را آشکارا کند. کسانی که اصالت تاریخی شان را از یاد می برند، از مرگ فردای خویش هم پروایی ندارند. همه چیز در امروز شان خلاصه می شود. همان امروزی که بدون هیچ تعقل و اندیشه ای مردم را برتاختن درپی خود می خواند تا نشانه های قتل فردا را آشکار کند. زمانی که امکان ارزیابی خطاها به صفر تنزل می یابد و هر متکلمی که عبارتی خلاف تحسین و تعلق بر زبان می آورد به دشمن خونی مبدل می شود، تا به جای زحمت خودنگری و خودبینی و اصلاح خویش، گزینه رد وانکار جایگزین شود.
به هر حال آنانی که تاب آیینه را ندارند، بدانند که اگر آیینه در مقابل شان نقش می گیرد، تنها به این نیت نیست که نارسایی ها و معایب آنان را بنمایاند...
شاید این آیینه حسن نیتی باشد تا چشم بیننده را بر واقعیت های دیگری نیز باز کند. واقعیت هایی که شاید حکایت از توانایی، استعداد، تفکر، تعمق و تعقل فرد می کنند. و او را به اعتماد به نفس از کف رفته اش، پیوند می دهد. آیینه های امروز را می توان با سنگ شکست، اما این پندار باطلی خواهد بود اگر دل خوش کرده ایم که می شود از آیینه بی رحم تاریخ، نقطه های سیاه و تاریک یک چهره را پاک کرد…