نمی دانم شما دوستان ، چقدر معتقدید که بعضی جاها رو باید با دل رفت؟!من به این مهم خیلی معتقد و مقیدم.این خاطره رو بخونید :

شب بود و سکوت...من تنها مشغول تماشای برنامه ای بودم که از مراسم حج می گفت و زیارت خانه خدا...
همیشه دلم می خواست این زیارت معنوی نصیبم بشه، اما هیچ وقت احساس اون شب رو تجربه نکرده بودم.همونطور که غرق نگاه کعبه و طواف حاجی ها بودم، یکباره حسی از حسرت و اندوه دلم رو  پر کرد، که کاش من هم روزی می تونستم اونجا باشم...همین فکر بود که اشک حسرت رو از چشمانم سرازیر کرد...

فردا ظهر  پدر موقع برگشت از سر کار ،تا از در وارد شد ، گفت: زرین! دیشب خواب جالبی دیدم، خواب دیدم امروز ظهره و من از سر کار برگشتم، دیدم تو نیستی، از مادرت پرسیدم :پس زرین کو؟گفت: همراه سید اینا(همسایمون) رفته مکه! با خودم گفتم، ببین ! زرین هم حاجی شد! خوش به  حالش...

همونطور که حرفهای پدر رو می شنیدم اشک و لبخند بر چشمان و لبانم نشست ،شکر کردم پروردگاری رو که در همه حال بر احوال بندگانش آگاهه...

و امروز من بی تاب تر از همیشه ، از فرسنگها فاصله دعای عرفه رو در صحرای عرفات نظاره گرم، به امید روزی که همه ی عاشقان این سفر معنوی رو تجربه کنند...و انشالله که  همه، اول دلها رو روانه کنند و بعد تن ها رو.
در دعای عرفه ما رو فراموش نکنید، التماس دعا برای عاقبت به خیری همه ی جوانان ایران زمین.