محمد (ص) در حال راز و نیاز با معبود خویش است ، از عداوت شهر به کوهستان ؛ منزلگاه خدا پناه آورده تا نزدیکتر به او باشد تا به خلق دغل. در نجوای کلامی است ، سراسر نیاز است و شور و شعف ، سراسر خواهش ، چیزی می‏خواهد که دیگران را تاب شنیدن آن نیست و توان دیدنش را.
سالها ست که می‏اید و هر بار ذره‏ای از هستی در جانِ محمد امین نقشی روشن می‏سازد... سالها گذشته است.
صدایی آشنا می‏اید ، صدایی بسیار آشنا.
اقرا باسم ربک الذی خلق
محمد چه چیز را می‏بایست بخواند ، او که خواندن و نوشتن نمی‏داند. آری محمد خود می دانست کتابی جز آفرینش برای خوانش در پیش رویش گشوده نیست ، او هستی را می‏خواند ، او از بودن سخن می‏گوید. از برابری انسانها و نژادها و رنگها...
حال محمد آن می‏گوید که دیگر کلام‏ها خاموش می‏شوند ، آن می‏بیند که دیگر دیده‏ها نمی‏یابنش و آن می‏شنود که گوشها نمی‏شنود.

کوه در رقص آمد چالاک شد