شنیده‏ام ، سرنوشت عالم در لوحِ محفوظ نوشته شده و هیچ کسی را به آن لوح دسترسی نبوده است الا محبوب‏ترین فرشته‏ی خدا. فرشته را حس کنجکاوی تحریک ساخته و قسمتی از آن را می‏خواند «و چون خدای آدم را بیافرید از بهترین ملائکش بر او ایراد سازد که ما تو را بنده و شاکریم ، از چه روی کسی را خلق ساخته‏ای که جز فساد و ویرانی سودی ندارد. بدین گونه خدای را خشم فرا‏گرفته او را رجیم و رانده کند ، از عرش فرود آورش». چون خلق آدم به پایان رسید ، خدای او را بر ملائک عرضه کرد ، همه سر تعظیم فرود آوردند جز فرشته‏ای که در جستجوی آن نافرمان همی گشت می‏زد. پس ابلیس را چاره‏ای نبود جز آنکه به سبب عشقِ بی‏پایان و حسابش بر این اعتراض. بزرگ‏ترین اعتراضی که توان تصورش هم نیست.
این‏گونه ایستادن در برابر آنکه همه چیز توست ، با تمام آگاهی و بصیرتش ، کاری است قابل ستایش که آدمی را قدرتش نیست. پیراهن عمارت از تن بیرون ساختن و لباس ذلت پوشیدن ،‏ فردوس و جنات را معاوضه با گرمای صحراهای زمین بی‏هیچ سود و ثمر و وعده‏ای ، کلاه پادشاهی از سر برداشتن و تسلیم محضِ امیر گشتن. کدامین ما ذره‏ای جرات داشته‏آیم بدین‏سان؟ کدامین ما بدون وعده‏های شیرینش به سویش شتافته‏ایم با قدم‏های استوار؟ کدامین نگاه‏ ما از سرِ لطف به کودکی یتیم و بیوه زنی درمانده و سالمندی دردمند افتاده است (جز برای باغی در سرزمینِ شیطانِ نفس)؟.