آرزوها همیشه جزیی از زندگی ما انسانها بودند، بعضی بزرگ و بعضی کوچیک، بعضی دور و بعضی نزدیک. آرزوهایی که بیشتر وقتها رسیدن به اونها تمام امید به زندگی و دلخوشیهامون رو تشکیل میده. گاهی اونقدر در یک آرزو  و شوق برآورده شدنش فرو میریم که یادمون میره هدف اصلی زندگیمون چیه! اونقدر به یک رویا و آرزو دلخوش میشیم که فکر می کنیم رسیدن بهش ما رو به کمال خوشبختی میرسونه و نرسیدن، به بدبختی و شکست !
هر چند که آرزوها و رویاهایِ قشنگ خوبه، و هر چند که انسان با امید رسیدن به آرزوها و هدف هایش زندگی می کنه، اما این رو هم باید بدونیم که نباید آرزوهامون تنها دلیل و هدف زندگیمون باشند، چرا که اگه اینطور باشه، بعد از اینکه به یکی از خواسته های بزرگمون ، که مدتها شوق برآورده شدنش رو داشتیم، رسیدیم، به طور ناگهانی و مایوس کننده ، دچار خلاء میشیم.
خلاء در اینجا، یعنی خالی شدن ناگهانی از امید و آرزو...یه جور احساس افسردگی ، بی انگیزگی و پوچی...
چقدر خوبه که آرزوهای زیبا داشته باشیم ، اما بهشون دلبسته نشیم و نگذاریم تمام بهونه ی زندگیمون بشن! کاش دلخوشیهامون چیزی خیلی فراتر از این عناصر خاکی و فانی باشه، اونقدر که نه از برآورده شدنشون مست و غوطه ور در شادی بشیم و نه به خاطر برآورده نشدنشون در یاس و نامیدی فرو بریم و زندگی رو از خودمون بگیریم...
 زیباترین و آبی ترین  آرزوها ، تقدیم به شما عزیزانم.