غزل ناب نگاتو باز دلم زمزمه کرده
غم دوريت براي من بدترين عذاب ودرده
باتوپائيزوزمستون يه بهار ديرگذربود
فکرسال وماه نبودم غصه هام توي سفربود
ياد اون خاطره هاتم اون غروباي قديمي
گل لبخند تو مي شکفت توي سرماي صميمي
حالا از روزي که رفتي ديگه ماه شب نمي تابه
خورشيد ازوقتي که رفتي تا حالا همش تو خوابه
غزل وداع وخوندي گريه شاه بيت چشات بود
دل نميکنديم ما ازهم
غم رفتن تو نگات بود
نميدونم کي بود اونکه توروازکنارمن برد
آخه نيستي که ببيني دلم ازنديدنت مرد
قاصدا خبرآوردن که تو برگشتي دوباره
حالا که اومدي دنيا باز واسم رنگ بهاره
وقتي برگشتي نگاتو باز ندزدي ازنگاهم
ميدوني که من اسير اون چشاي بيگناهم
غزل وداع و خوندي گريه شاه بيت چشات بود
دل نمي کنديم ما ازهم غم رفتن تونگات بود
داشتم ازغصه ميمردم
جزتوهيچکسو نداشتم