مردم بي بخار من معترضم... تا سر حد انفجار من معترضم... از ثبت وفات عشق و مرگ اميد... بر دفتر روزگار من معترضم...در مرز دو نيستي كه نامش عمر است... گه چون تو به كردگار من معترضم... بر دست پر از هيچ شب آن بابا... بر ديده ي شرمسار من معترضم...بر ساز مخالفي كه مردي زد و شد... آخر سر او به دار من معترضم... بر اهل رياي در نماز استاده... بر عاصي روزه دار من معترضم... من بهر تو نردبان تو بر من غالب... بر قله ي افتخار من معترضم... با تيشه به ريشه كوفتن عادت ماست... بر لذت انتحار من معترضم... در آينه ي دلم كسي پيدا نيست... بر وسعت اين غبار من معترضم... بر اين الف سياه بي درد كه كرد... اين شعر مرا شعار من معترضم...يلداي سكوت يار هم بي سحر است... بر اين همه انتظار من معترضم... گويند دگر قافيه از وزن افتاد... بر گفته ي بي گدار من معترضم... آن صحبت بي وزن دگر شعر نبود... يك تكه غزل بيار من معترضم.شعر:خودم.