گوش کن، دورترين مرغ جهان مي خواند. شب سليس است، و يکدست، و باز. شمعداني ها و صدادارترين شاخۀ فصل، ماه را مي شنوند. پلکان جلو ساختمان، در فانوس به دست و در اسراف نسيم، گوش کن، جاده صدا مي زند از دور قدم هاي تو را. چشم تو زينت تاريکي نيست. پلک ها را بتکان، کفش به پا کن، و بيا. و بيا تا جايي، که پر ماه به انگشت تو هشدار دهد و زمان روي کلوخي بنشيند با تو و مزامير شب اندام تو را، مثل يک قطعه آواز به خود جذب کنند. پارسايي است در آن جا که تو را خواهد گفت: بهترين چيز رسيدن به نگاهي است که از حادثه عشق تر است... « سهراب سپهري »