ميروم خسته و افسرده و زار سوي منزلگه ويرانه خويش.

به خدا ميبرم از شهر شما دل شويده و ديوانه خويش.

ميبرم تا در آن نقطه دور شستشويش دهم از رنگ گناه.

شستشويش دهم از لکه عشق زين همه خواهش بيجا و تباه

ميبرم تا ز تو دورش سازم ز تو اي جلوه اميد محال

ميبرم زنده بگورش سازم تا از اين پس نکند ياد وصال ...