نبض هستي هر دمم بگشايد اين ميخانه را

تا بگيرد بار ديگر دست اين ديوانه را

***

شايد اين ياس پريشان دل زند اين ناله تا

پر کند نام محمد سر در اين خانه را

***

من بنازم ناز آن کس کز حريم شوق عشق

بضعة مني نهاده دخترش را در بهشت

***

گرچه گفتن از مقامش از زبانم قاصر است

سر چه باشد در سرايش چون تهي هست قالبش

***

آسمان فرشي شود از يک نگاه مهوشش

آفتاب شمعي شود از يک سلام دلکشش

***

گر بگويم مدح او قطره چو دريا مي شود

با که گويم اين همه چون تا ثريا مي شود