کس نداند که در اين دشت به ما چون بگذشت
واي بر آنکه از اين دشت پر از خون بگذشت
كُله عقل در اين معرکه بر خاک انداز
اين کويري است کز آن ناقه ي مجنون بگذشت
حاتم از مکنت خود هيچ نبخشيد به کس
در حقيقت ز سر دولت قارون بگذشت
دوش در ميكده افسانه جم مي گفتند
جام شيون زد و با ديده ي پر خون بگذشت
بنده همت آن خسرو مردم دارم
که كُله گوشه اش از گوشه گردون بگذشت