یه قرار مهم کاری داشتم ... خیلی دیرم شده بود. جلوی در اتوبوس وایسادم که تا نگه داشت بپرم بیرون و سریع خودم رو به قرارم برسونم که بد قول نشم ... هنوز در کاملا باز نشده بود که پریدم بیرون و با تمام سرعت داشتم می دویدم که یهو یه خانمی با دست نگه م داشت و گفت این اتوبوس بهشتی هم می ره؟ ...حداقل ده نفر دیگه هم با من پیاده شده بودن ولی برام خیلی جای تعجب داشت که دید چقدر عجله دارم و یک ثانیه رو هم نمی خوام از دست بدم ولی ازم این سوال که می تونست از بقیه هم بپرسه رو پرسید... جوابش رو دادم و همین طور که داشتم سریع می رفتم با خودم فکر کردم که بارهااتفاق  می افته که ما داریم با حداکثر سرعت به سمت هدف و مقصدمون حرکت می کنیم و فقط هدفمون رو می بینیم ولی یه کسایی وارد زندگی مون می شن که سرعت رسیدنمون رو صفر می کنن....بعضی وقتا دوباره رسیدن به اون سرعت خیلی وقت می بره ... مثل رسیدن به قطار که یه ثانیه تاخیر هم میتونه مساوی با جا موندن باشه.

خیلی جالبه ... بعضی وقتا وقتی اون اتفاق؛ یا مواردی که سرعت حرکتمون رو صفر می کنه این قدر خودمون رو مشغولش می کنیم که یادمون می ره که داشتیم تخته گاز به یه جایی می رفتیم ... توقف کردن باعث می شه که عقب بیوفتیم و شاید دیگه نتونیم راهمون رو پیدا کنیم چون اون راهنما برامون صبر نمی کنه... خیلی وقتا می شه که یهو توی مسیر می افتیم توی یه چاله ... چاله ترس، شک ، دودلی یا اون آدمه... اگه حواسمون باشه احساس می کنیم که وای دیگه نمی شه کاری کرد ... از روی وحشت جا موندن چشمامون رو می بندیم و فکر می کنیم اون چاله یه چاهه که دیگه امیدی به بیرون اومدن ازش نیست ... دستامون رو هم روی گوشمامون می ذاریم که از ترسمون کم بشه ... اگه پاشیم می بینیم که می تونیم از توی چاله بیایم بیرون؛ ولی زندگی توی اون چاله می شه زندگی تاریک واسمون و کم کم بهش عادت می کنیم و فکر می کنیم که از اول شرایط همین جوری بوده و یادمون می ره که راهی هست برای رسیدن به همه خوبی ها فقط اگه .....