هر چه را که دوست دارید در لوای حمایت الهی قرار دهید، اگر به خدایی که در درون ماست یکسر توکل کنیم، هم حمایت و هدایت می کند و هم جزئی ترین نیاز های ما را بر می آورد
به خاطر ترس از دست دادن است که بیشتر مردم آنچه را که بیش از هر چیز عزیز می دارند از دست می دهند، زیرا آنها به جای توکل به حافظ خود، به راه حل های بیرونی دست می زنند، تردیدها و هراس ها در  اسارت نگاهمان می دارد ،وقتی با وضعی روبه رو می شویم که امیدی در آن نمی بینیم، می پرسیم حالا چه باید کرد؟
جواب اینست: جایی که راه نیست خدا راه می گشاید.
اگر راهها و چاره ها را به خدا بسپاریم، هر خیر و خوشی را می توانیم از او انتظار داشته باشیم.
اما هرگز برای خدا تکلیف تعیین نکنیم ،یعنی نگوییم از کدام راه می خواهیم به خواسته ی خود برسیم و یا از خود نپرسیم"آیا واقعا ممکن است؟"
همواره این دوقلوهای ترس و دلواپسی آدمیان را به اسارت کشیده اند، رهایی از ترس یک راه بیشتر ندارد :"تبدیل ترس به ایمان"
زیرا ترس ضد ایمان است ایمان به این حقیقت:"که دو قدرت وجود ندارد، تنها یک قدرت است:قدرت خدا .پس دلسردی وجود ندارد"
و ایمان اگر با عمل همراه نباشد مرده است.امید و ایمان دو عامل موفقیت آدمی اند با این تفاوت که: امید به پیش می نگرد، حال آنکه ایمان یقین دارد که پیشاپیش ستانده است.
یادمان باشد که اگر بتوانیم ایمان بیاوریم مومن را همه چیز ممکن است، با دیدن محدودیت ها در خودمان خدا را محدود نکنیم، چون با خدا هستیم همه چیز ممکن و میسر است.
وقتی چشم امیدمان به خدا باشد، هیچ چیز آنقدر عجیب نیست که راست نباشد
هیچ چیز آنقدر عجیب نیست که پیش نیاید
و هیچ چیز آنقدر عجیب نیست که دیر نپاید.
بیایید هرگز این حقیقت را فراموش نکنیم که:"ما همانقدر به خدا محتاجیم که او به ما مشتاق است"
و در پایان وقتی همه ی کارهایت را کردی،خاموش بایست،گاه این دشوارترین زمان برای برآورده شدن خواسته است،چون وسوسه ی تسلیم شدن و به عقب برگشتن و سازش به جان انسان می افتد."لیکن هر که تا به آخر صبر کند نجات می یابد".