قطعه گم شده گفت : به گمانم تو همان کسی باشی که مدت هاست در انتظارش هستم . شاید من قطعه گم شده تو باشم .
دایره بزرگ گفت : اما من قطعه ای گم نکردم و جایی برای جور درآمدن تو ندارم .
قطعه گم شده گفت : حیف ! خیلی بد شد . چقدر دلم می خواست با تو قل بخورم .
دایره بزرگ گفت : تو نمی توانی با من قل بخوری ... ولی شاید خودت بتوانی تنهایی قل بخوری !
- : تنهایی ؟ نه قطعه گم شده که نمی تواند تنهایی قل بخورد .
دایره بزرگ پرسید : تا به حال امتحان کرده ای ؟
قطعه گم شده گفت : آخه من گوشه های تیزی دارم . شکل من به درد قل خوردن نمی خوره .
دایره بزرگ گفت :
گوشه ها ساییده می شوند و شکل ها تغییر می کنند .
شاید روزی به هم رسیدیم . این را گفت و قل خورد و رفت .

    

قطعه گم شده باز تنها ماند ... مدتی دراز در همان حال نشست  آنوقت ... آهسته .... آهسته ... آهسته ... خود را از یک سو بالا کشید و ... تالاپ  . باز بلند شد ... خودش را بالا کشید ... و باز تالاپ ...
شروع کرد به پیش رفتن ... و به زودی لبه هایش شروع کرد به ساییده شدن ...
آنقدراز جا بلند شد...افتاد ... بلند شد ...افتاد ...تا شکلش کم کم عوض شد
حالا به جای اینکه تالاپی بیفتد بامبی می افتاد ... حالا به جای اینکه بامبی بیفتد بالا و پایین می پرید ... و حالا به جای اینکه بالا و پایین بپرد قل می خورد و می رفت و نمی دانست به کجا و ناراحت هم نبود ... همین طور قل خورد و پیش رفت تا ...

   
" قسمتی از کتاب : آشنایی قطعه گم شده با دایره بزرگ . نویسنده : شل سیلور استاین "

و اما حرف آبجی کوچیکه  :
یک بار بخواه خواسته ای را که لایق خواستن باشد و آنگاه خواهی دید آنچه تا کنون ندیده ای ... می یابی خودت را آنگونه که تا کنون در هیچ کجای دیگر نیافته ای و در آن زمان به جای گفتن " کاش سرنوشت جور دیگری می نوشت" خواهی گفت " کاش سرنوشت پیش از این ها این گونه می نوشت"
خود را عاشقانه دوست بدار و آنگاه که از عشق لبریز شدی، عشقت را به دیگران رایگان ببخش ... مفروش!