مضوع جالبی که اخیراً نظرم جلب کرد این بود که در سال گذشته اخترشناسان نخستین بار توانستند دنباله ستاره یی را مشاهده کنند که این دنباله از آن جهت حائز اهمیت است که در پس یکی از مشهور ترین و محبوب ترین ستارگان آسمان زمستانی مشاهده شده است. این ستاره که مدت ها با درخشش های خیره کننده خود مهمترین موضوع مورد بحث اخترشناسان بوده است، «میرا» نام دارد. این دنباله نخستین بار طی عکسبرداری کوتاه مدتی از این ستاره، توسط طرحی موسوم به گلکس (جست وجوگر کهکشان ها در طیف فرابنفش) آشکار شد و علت عدم رویت آن تاکنون درخشش در رده های طیفی پایین بوده است.
با توجه به بررسی های آخرین اطلاعات رسیده، طول این دنباله 13 سال نوری برآورد شده است که تقریباً 200برابر فاصله خورشید تا پلوتو است. به گفته «کریستوفر مارتین» از مرکز تحقیقات و تکنولوژی امریکا؛ «مشاهده این دنباله ستاره یی موجی از نظریه های جدید را پیرامون چگونگی مرگ ستارگان خورشیدگون برانگیخته است.» وی در ادامه می افزاید؛ «عدم مشاهده این دنباله تاکنون به اخترشناسان یادآور می شود که از بررسی اجرام درخشان و مشهور آسمان شب دست برندارند زیرا جواب بسیاری از پرسش های ما در همین اجرام نهفته است.» این دنباله از حدود سی هزار سال پیش قابل مشاهده بوده است اما تا پیش از انتشار عکس های اخیر از ماهیت این ستاره اطلاعات چندانی در دست نبود. نتایج اولین بررسی های جدید حاکی از آن است که این دنباله توده عظیمی از یون های سرگردان و هم جنس خود ستاره است. تاکنون عناصر بنیادی مانند اکسیژن وکربن در این ستاره به ثبت رسیده است. این ستاره که از انواع متغیرهای درخشی محسوب می شود آینده خورشید ما در یک میلیارد سال بعد را به تصویر می کشد. این ستاره دارای ویژگی های منحصر به فردی است که باعث تمایز این غول سرخ از دیگر نمونه های مشابهش شده است که از آن جمله می توان به سرعت بالای گردش این ستاره به دور خود اشاره کرد که برابر 130کیلومتر بر ثانیه معادل 291 هزارمایل در ساعت است.
«میرا» ستاره سردی است، دمای سطحی آن بین 2500 تا 1900 درجه کلوین متغیر است. رصدهای تلسکوپ فضایی هابل قطر زاویه یی حدود 600 میلی ثانیه را برای «میرا» تعیین می کند. این نشان می دهد که قطر واقعی آن حدود 700برابر قطر خورشید است. فاصله این ستاره تا سیاره ما ??? سال نوری است و در قلب صورت فلکی قیطس می درخشد.