شتاب مكن
كه ابر بر خانه ات ببارد
و عشق در تكه اي نان گم شود
هرگز نتوان آدمي را به خانه آورد
آدمي در سقوط كلمات سقوط مي كند
و آن هنگام كه از زمين برخيزد
كلمات نارس را به عابران تعارف مي كند
آدمي را توانايي عشق نيست
در عشق مي شكند و مي ميرد
و فاصله بين دو زندگي برايش هميشه گنگ .
شايد هم دهشت زا چرا؟ چون هميشه فراموش ميکند آن معشوق عاشق نواز را . چه تلخ. همين
ــــــــــــــــــــــ
درود و بدرود. فعلا