نظرات ياداشت التهابي از جنس فرياد !!!

شب است و تيره گي کشته ست در خود روشنايي را

شب است و باز بيدارم

شب است و باز پندارم خراب آلود و خواب آورد

نگاه خاطرات خسته را در خويش مي کاود :

گلم ! خوبم ! که پنداري نبود ست و نبودي هيچ در چشمم

دلم تنگ است.

دلم تنگ است و گويا هيچ دلشادم نخواهي ديد

و گويا هيچ دلشادم نخواهد کرد ديدارت.

گلم ! خوبم ! که دلتنگم از اين رؤياي بيدارت

نمي داني که شب يعني چه ؟ بي اميد

نمي داني که تب يعني چه ؟ هذيان گوي

نمي داني چه کرد آخر گريزت با نگاه ناگزير من.

تو آخر هيچ دانستي چسان غم را شناساندي ؟

تو آخر هيچ فهميدي که عشق – اين نطفه ي مکروه

چه با دست و دل من کرد ؟

من از اين لعنت جاويد بيزارم.

گلم ! خوبم ! ملالي نيست از کوچ عظيمت ، ليک

دلت را قاضي درگاه دردم کن

ببين غمگين دلم با وحشت و با درد مي گريد

عقيق آفتاب و نغمه ي ناهيد

سرابي بود ، خوابي بود

تو بودي آنچه بيداري از آن شالوده مي بندد