مسافراني بي مقصد--

وصندلي هايي که از ازل ِ خاطره ام،

جايي نداشتند!

کودکي گرسنه از مادر بوي نان داغ مي خواهد...

جواني،

--دست در زير چانه --

بر بخار شيشه، نقش تشنگي ماهي را مي کشد...

پيرزني دلخوش، پياله اي به همسفرش مي بخشد در راه

پياله اي خاموش...
-- وپُر--
از خالي ِ رويا.


من اما...

هنوزايستاده در کنار آخرين رديف ازخفقان قلبم

فريادي مي زنم:

«آقا همين ايستگاه جهان نگه دار...
پياده مي شم!»