تمام عمـر بسـر بـردم آرمـيــدن را چـو كـرم پـيله,قفـس بافتم پريدن را حيات گفتمش_آوخ جوانه سوزم كرد! درآتـش نفـس آسمـان,دمـيـدن را به باغ خلقت آدم چو سيب حوّايـي, چـه انتظار كشيـدم-به تو رسيـدن را به غنچه دهنت دست برد حسرت وحيف شميـم شرم تو رخصت نداد چيـدن را بـه جرم آينه بودن-ستاره ي چشمـت نداده اسـت بـه مـن,بخت آرميـدن را سپـيده وار شكيبم شمرده دم زدن است بـه پرسه گاه تنت,يك نفس كشيـدن را تويي كه ميگذري,كوچه ديدني شده است هــزار پنجـره ام لحـظه هاي ديـدني را پلـنگ دشت تـوام گوشه اي نخواهد داد بـه بـره هـاي خيـال كسـي چـريدن را