آنجا که سبزه های  مخملی زیبا دامنه کوه ها را میآراید،                                      
آنجا که آب رودخانه غرش کنان راه پر پیچ و خمی را در پیش می گیرد، آنجا که زنبق های سفید در پاسخ نوشخند آفتاب دل فریب، خنده ای شیرین تر و ملکوتی تر می کنند، آنجا که در دامنه کوه های سرسبز گل های لطیف نرگس مخمور و بنفشه محبوب، ما را مات و مبهوت زیبایی سحر انگیز خود می سازد و بالاخره آنجا که به غیر از روح زیبایی چیز دیگری مشاهده نمی شود، یعنی در دامان طبیعت، چه خوب است که بنشینیم و مظاهر جمال طبیعت را از نزدیک مشاهده کنیم و بر آن سرخ گل زیبا بوسه زنیم ، به آن زنبق لطیف آن همه زیبایی اش را تهنیت گوییم و آن بنفشه خوش رنگ را که از حجب و حیا سر به زیر افکنده است تحسین کنیم ، آن گاه پس از آنکه روح را از آن همه زیبایی سیراب نمودیم ، سر به سوی آسمان ها برداشته خدای بزرگ را به خاطره این همه زیبایی ستایش کنیم.